Rozdział I

      Hasto był zmęczony. Bardzo zmęczony. Całą noc spędził w siodle. Plecy oraz siedzenie boleśnie okazywały swoją obecność. Już trzeci dzień przedzierał się przez las. Na swojej drodze spotkał tylko karego konia uciekającego w popłochu.

     Było południe. Nocny chłód już dawno ustąpił miejsca potwornemu skwarowi. Hasto zsiadł z konia. Kroczył w samych spodniach i jeździeckich butach. Mimo, iż nierzadko gałęzie raniły jego ramiona, koszula, lekka magiczna kolczuga i peleryna zwisały z siodła. Koń szedł wolno i coraz ciężej. Pragnienie niemiłosiernie paliło w gardło. Żar lejący się z nieba drażnił spalone słońcem ramiona. Oczy piekły od ostrych promieni słońca przedzierających się przez listowie. Nagle koń wierzgnął i pogalopował w dół pagórka. Hasto krzyknął i rzucił się w pogoń za nim, jednak wierzchowiec szybko zniknął między drzewami. Mężczyzna zatrzymał się zrezygnowany i rozejrzał. Usłyszał coś. Po chwili wybuchł szaleńczym śmiechem i pognał przed siebie. Cudowny dźwięk z każdą chwilą się nasilał. Niby anielskie szepty odbijał się echem w głowie mężczyzny. Nagle Hasto potknął się i jak długi runął w wartką toń strumienia. Chłodna woda momentalnie ukoiła palące gardło i zaczerwienione od słońca ciało. Kilka metrów dalej łapczywie pił koń, co chwila tupiąc i rozbryzgując cudowny płyn we wszystkie strony. Mężczyzna podszedł do wierzchowca i poklepał go po ogniście rudym pysku.

       - Dobra robota, Ignis.

      Hasto powoli zdjął siodło z wierzchowca. Mokre ubrania rozwiesił na niskich gałęziach drzew, a magiczną kolczugę schował do jednej z sakw przy kulbace. Wodze konia przymocował do pobliskiego drzewa, a sam położył się na kępie pożółkłej trawy.