Rozdział XXXIX

     Lithia dyszała ciężko. Jej pierś falowała gwałtownie w rytm targających nią spazmów. Spomiędzy rozchylonych warg przestał już ulatywać szaleńczy krzyk, a szeroko rozwarte oczy zacisnęły się w geście bezsilności. Otworzyła je po chwili i z niedowierzaniem wpatrywała się w zakrwawionego Travisa.

     Na dziedzińcu panowała cisza. Silny wiatr porywał łzy z twarzy Lithii i gwałtownymi smagnięciami drażnił jej ciało. Pętla na jej szyi drżała gwałtownie, a raniący jej skórę ostry splot sznura wydrapywał czerwoną pręgę. Kobieta oswobodziła się, oddarła spore pasmo swojej lnianej koszuli i padła na kolana obok Travisa. Przylgnęła do niego całym ciałem i drżącymi dłońmi owijała jego ranę jasnym materiałem.

     Ravnarr podbiegł do niej i delikatnie chwycił za ramiona. Strząsnęła jego dłonie i mocniej przywarła do zakrwawionego blondyna. Wilk ponownie dotknął jej ciała, ale znów go odepchnęła. Poddała się dopiero, kiedy szarowłosy gwałtownie ją odciągnął i mocno objął.

    

     Wciąż przy nim siedziała. Miał zamknięte oczy, ale jego pierś poruszała się delikatnie w rytm urywanego oddechu. Bandaż na jego głowie coraz bardziej przesiąkał czerwienią, a uszkodzona dłoń drżała gwałtownie. Lithia dotknęła jego czoła. Mokra od potu skóra była zarumieniona i gorąca. Zioła zaczynały już działać, ale jeszcze nie przyniosły ulgi. Kobieta ścisnęła jego prawą dłoń i załzawionymi oczami spojrzała na lewą. W miejscu małego i serdecznego palca był tylko zakrwawiony lniany materiał. Westchnęła i zwróciła wzrok na jego głowę. Na białym bandażu powoli poszerzała się czerwona smuga, ukazując miejsce, gdzie kraniec topora przeciął skórę. Lithia dziękowała bogom, że Travis zdołał się uchylić i metal nie uszkodził czaszki. Uniosła jego rekę i delikatnie dotknęła wargami opuszków palców. Zamknęła oczy i przycisnęła policzek do wierzchu jego dłoni. Usłyszała ciche dmuchnięcie i wiedziała, że się uśmiechnął.

     - A jednak. - Nie obróciła się, kiedy szepnął. Z wciąż zamkniętymi oczami trwała w tej samej pozycji.

     - Nie powiem ci, że cię kocham, jeśli tego oczekujesz – mruknęła.

     - Nie musisz. - Znów się uśmiechnął. - I nawet jeśli zaprzeczysz, będę tego pewien.

     Nie odpowiedziała. Obróciła się powoli, położyła obok i wtuliła w jego trawione gorączką ciało. Objął ją sprawną ręką i wskazującym palcem delikatnie muskał jej plecy.

     - Odwołali egzekucję – powiedziała po chwili.

     - Domyśliłem się tego. Czemu?

     - W czasie kiedy byłeś nieprzytomny...

     - Ile?

    - Kilka godzin. Tempus nawrzeszczał na Ravnarra za przerwanie egzekucji. A on po prostu wskazał mu na to. - Uniosła dłoń i pokazała mężczyźnie trójkąt wewnątrz dłoni. - Tempus kazał odwołać mój wyrok i zaprowadzić mnie do celi. I wtedy powiedziałam, że ty też to masz...

     - I?

    - Był... Zdziwiony. Nic nie powiedział. Po prostu kazał Ravnarrowi mnie zaprowadzić do celi, a sam zamknął się z Hasto w gabinecie.

     - Hm... Ravnarr nie zaprowadził cię do celi, prawda?

     - A jak myślisz? - Spojrzała mu w oczy i delikatnie musnęła wargami jego usta.

   Travis odwzajemnił pocałunek. Po chwili odsunął się, chwycił jej rękę, kciukiem przejechał po znamieniu, po czym zamknął jej dłoń w swojej.

    - Co to właściwie jest?