Rozdział XXXIII

      - Powinniśmy ustawić tutaj przynajmniej jeden oddział. - Oznajmił Ravnarr, wiodąc palcem po grubej, falowanej linii na mapie. - Od wschodniej granicy Grossberg jest szczególnie zagrożone.

      W sali zapadła cisza. Zebrani członkowie rady wpatrywali się w wilka. Na twarzach większości nie gościł nawet cień zainteresowania.

       - Nie rozumiem, dlaczego w ogóle ich wspieramy. - Madame Verlaine, jak zwykła sama się tytułować, wydęła usta. - Król nigdy nie popierał działań klanu.

        - Tego wymaga od nas honor. O ile ktokolwiek z was wie, co to w ogóle jest.

     Szarowłosy potoczył po zebranych pełnym dezaprobaty spojrzeniem. W odpowiedzi jeden z otyłych mężczyzn, siedzących na końcu sali puścił tak gromkiego bąka, że aż zafalowały poły jego obszernej koszuli. Po pomieszczeniu przemknął się szmer tłumionego śmiechu. Ravnarr usiadł, oparł łokcie na kolanach i skrył twarz w dłoniach. Żałosna banda idiotów.

      Hasto siedział nieruchomo i nieustannie wpatrywał się w mapę. Zaledwie pół roku temu opuścił Fénn – jedno z największych mocarstw w północnej części Kontynentu, od południa graniczące z Grossbergiem - oznaczone na ogromnym pergaminie bladozielonym kolorem, a teraz siedząc w fortecy Laedere, wpatrywał się w srebrne szpile, odznaczające się na tle blado szmaragdowej barwy jak wysypka. Nieumarli rozprzestrzeniali się po jego królestwie w tempie morowej zarazy, niosąc ze sobą splugawienie, zagładę i odór rozkładu.

     Czarnowłosy oderwał wzrok od swojego kraju i kiedy zobaczył srebrne punkty błyszczące złowrogo na terenach sąsiadujących królestw, uderzył go ogrom gehenny, jaka rozpęta się, jeśli nie powstrzymają Mahtagurth.

      - Nieumarli plugawią ziemie, zatruwają wodę i żywność! Musimy coś zrobić!

      Krzyk Ravnarra wyrwał Hasto z zamyślenia. Rozejrzał się. W pomieszczeniu wybuchła wrzawa. Prawie nikt z zebranych nie zgadzał się na wysłanie posiłków do Grossberg. Ludzie krzyczeli, wymachiwali pięściami, podjudzali się wzajemnie przeciwko młodemu dowódcy. Hasto przypatrywał się im zdumiony. W jego królestwie taki brak szacunku do zwierzchnika władcy był nie do pomyślenia.

      Czarnowłosy wstał, wspiął się na masywne, dębowe krzesło i potoczył gniewnym spojrzeniem po zebranych.

      - Uciszcie się, bando rozwydrzonych debili! - ryknął, a kiedy wrzawa ucichła i ludzie utkwili w nim wzrok, kontynuował cichym, spokojnym głosem: - Zapewne wasze małe, ograniczone rozumy nie są w stanie ogarnąć powagi sytuacji, w jakiej znalazł się cały nasz Kontynent, ale niech do was dotrze, że jeżeli w swym zadufaniu i bezsensownym uporze nie zgodzicie się na wsparcie królowej Avy, nieumarli przedrą się przez Grossberg i przemienią mieszkańców w bezwzględnych morderców, spragnionych krwi! Wtedy nie będziecie bezpieczni ani w otaczającym was Iomorne, ani w fortecy Laedere, ani nigdzie indziej! Chowanie się i uciekanie przed zaangażowaniem nic wam nie da.

      Zapadła cisza, pośród której słychać było monotonne brzęczenie niewielkiej muchy, krążącej pod sufitem.

      - Czy ktoś jest przeciwny wysłaniu wojsk do Grossberg? - Ravnarr ponowił pytanie z początku narady.

      W sali wciąż panowała cisza.

*

      - Między innymi dlatego jesteś nam potrzebny, młody książę. - Na ustach Tempusa zagościł uśmiech.

      Hasto wraz z Ravnarrem stali na wprost przywódcy Laedere i wysłuchiwali planów, dotyczących wsparcia Grossbergu.

      - Połączenie z wojskami królowej Avy i natarcie na zagrażające szwadrony Nieumarłych powinny być stosunkowo proste. Głównym problemem będzie transport rannych i martwych poza zasięg Mahtagurth. Kultyści powiększają swoje wojska poprzez tworzenie żołnierzy ze szczątków poległych – Tempus skrzywił się. - Thaury to niebywale silne i mordercze stworzenia, ale niezmiernie głupie. Zaprojektowane tylko po to, aby zabijać nie bacząc na ból, litość czy konsekwencje.

   - To okropne. - Odezwał się Hasto. - Ale wciąż nie widzę w tym mojej roli ani niezbędności, poza tym, że krzyczę głośniej niż ten tutaj – ruchem głowy wskazał Ravnarra.

      - Młody książę, na twoim karku znajduje się pewien symbol. Idealnie równy, niewielki trójkąt. Według przepowiedni to znamię noszą tylko trzy osoby na Ziemi. Tylko te trzy osoby są w stanie uratować świat od toczącej go zarazy. Jedną z tych osób jesteś ty. Pozostałe dwie będziesz musiał znaleźć.

     

_

I znów nie wyszedł w piątek. I znów nie wyszedł długi. Przepraszam.

Moim zdaniem jest słaby, a Wy co myślicie?