Rozdział XXVII

      Hasto ocknął się. Powoli otworzył oczy i natychmiast poczuł ostre pieczenie nadgarstków i kostek. Szarpnął się gwałtownie, ale nieprzyjemne uczucie tylko się nasiliło, a grube więzy mocniej wpiły się w jego ciało. Jęknął. I wtedy ją zobaczył. Stała wyprostowana, oparta o masywne, mahoniowe biurko. Jasne włosy okalały jej twarz, pojedyncze kosmyki lekko przysłaniały chłodne, stalowe oczy i delikatnymi falami spływały na wyglądające spomiędzy fałd sukni okazałe piersi. Jej brwi były lekko uniesione, jakby w geście skropionego rozbawieniem politowania, a na jej ustach igrał tajemniczy uśmieszek. Choć niewątpliwie piękna, wydawała się chłodna jak lód.

      - Nareszcie, słodki książę. Długo kazałeś na siebie czekać – powiedziała cicho i zbliżyła się nieco.

      - Nie wiem, co to za chora gra, ale ja pasuję, nie mam zamiaru się z wami bawić.

      - Widzisz, książę, to nie takie proste – na ustach Vanity pojawił się nieco szerszy uśmiech. - Niestety, aktualnie jesteś nam potrzebny.

      - Do czego? - prychnął.

     - Dowiesz się we właściwym czasie, słodki książę – znów ten tajemniczy uśmiech. - Nie szarp się tak, kochany, bo uszkodzisz swoją książęcą skórę.

      Hasto w odpowiedzi poruszył się gwałtowniej, o mało nie wywracając krzesła, na którym siedział. Kobieta zaśmiała się i podeszła do biurka. Czarnowłosy zmierzył ją spojrzeniem. Szafirowa sukienka lekkimi falami spływała z ramion, odsłaniając jasną skórę pleców i opinając się delikatnie na kształtnych pośladkach. Hasto na chwilę zawiesił na nich wzrok. Jej biodra kołysały się subtelnie, kiedy mieszała coś w porcelanowym garnuszku. Po chwili podeszła i wyciągnęła rękę w stronę mężczyzny. Tkwiło w niej naczynie z różowym, parującym płynem o słodkim zapachu. Hasto odwrócił głowę.

      - Pij, słodki książę, a będę mogła zdjąć więzy.

      - Co to jest?

     - Ziołowy napar. Na uspokojenie – uśmiechnęła się. Hasto ze zdumieniem stwierdził, że uśmiech ten był przyjazny.

       - A jeśli nie wypiję?

   - Będziesz tutaj siedział. Sam. Skrępowany więzami. Bez możliwości załatwienia podstawowych życiowych potrzeb.

      - To szantaż...

      - Wiem. Rozchyl usta.

    Hasto spojrzał na nią. Przez moment rozważał jej propozycję, aż w końcu zrobił, co powiedziała. Kobieta pochyliła się i przyłożyła brzeg naczynia do jego warg. Parujący płyn słodką, chłodną falą zalał przełyk i wywołał delikatne mrowienie całego ciała, gdy dotarł do żołądka. Mężczyźnie lekko zakręciło się w głowie, ale opanował mdłości. Kiedy zdał sobie sprawę, że zaciska powieki, poczuł nagłe szarpnięcie i jego kończyny były wolne. Vanita stała przed nim z lekkim uśmiechem. Gestem nakazała mu wstać. Wykonał polecenie i chwiejnie podszedł do okna. Za mosiężnymi kratami roztaczał się widok na, pokryte skrzącym się w promieniach słońca śniegiem, góry otoczone falującą gęstwiną drzew. W oddali, pomiędzy wzniesieniami, połyskiwała błękitna tafla jeziora zlewając się z upstrzonym białymi obłokami niebem. Patrząc na to, Hasto przez chwilę poczuł się jak ptak zamknięty w klatce. Uczucie to jednak szybko minęło, zastąpione przez nagłą, głęboką zadumę.

      Zaabsorbowany chłonięciem pięknego widoku i chłodnego powietrza, poczuł na swoich plecach małe, zimne dłonie o długich palcach. Krążyły po jego ciele, wdzierając się pod koszulę, badając każdy jego mięsień, każdą nierówność skóry. Po chwili zatrzymały się powyżej jego krocza i tuż przy uchu usłyszał miękki, melodyjny głos.

      - Wciąż myślisz o Lithii?

    Obrócił się i spojrzał na Vanitę. Zatopił się w jej oczach. Pozwolił, aby w jego umyśle zapanował ich stalowy kolor. Położył ręce na jej talii.

      - Kim jest Lithia?

      
_
Wiem, że jest słaby. Wiem, że jest krótki. Ale nie chciałam robić przerwy aż do środy, więc mam nadzieję, że to Was choć trochę zadowoli :)

Proszę o szczere komentarze i głosy w ankiecie po lewej :)