Rozdział XIX

      Hasto i Travis momentalnie zerwali się z drewnianej ławki i pobiegli do drzwi. Inique stała w kącie ściskając rękojeść wielkiego noża. Zmrużonymi oczami wpatrywała się w źródło natarczywych dźwięków. Hasto powoli podszedł od drzwi i odryglował je, Travis chwycił kij od miotły i stanął tuż za nim. Po otwarciu wejścia, w ramiona zaskoczonego czarnowłosego wpadło omdlałe ciało kasztanowłosej kobiety. Natychmiast wziął ją na ręce i widząc zbliżające się ogromne psy, nakazał blondynowi z powrotem zaryglować drzwi. Rozległ się huk ciał uderzających z impetem o drewno.

      Inique wciąż stała w kącie, ściskając nóż, teraz jeszcze z jej ust wydobywał się wściekły szept: „Nieszczęście! Nieszczęście!”. Po chwili podeszła do Travisa i szarpnęła go za rękaw lnianej koszuli.

     - Wynoście się stąd razem z tym potworem! Sprowadziliście na mnie tylko nieszczęście.

     Travis spojrzał na nią zdziwiony. Lithia potworem? Owszem, uważał, że jak na kobietę jest zbyt butna i agresywna. Ale... Potworem? Tego nie umiał sobie wytłumaczyć.

     - Wyrzucę ich stąd, żebyście mieli czas na ucieczkę. Bierzcie klacz tego czarnego, możecie zabrać też mojego konia z pastwiska, ale nie chcę was tu więcej widzieć – podeszła bliżej do Travisa i spojrzała mu prosto w oczy. - Łapacze nigdy nie odpuszczają.

     Blondyn rozejrzał się w poszukiwaniu przyjaciela. Hasto klęczał przy Lithii ułożonej na łóżku i przyciskając głowę do jej klatki piersiowej, usiłował wychwycić bicie jej serca. Było coraz wolniejsze, ale jednocześnie uderzenia rozbrzmiewały coraz głośniej. Po chwili kobieta otworzyła oczy, odzyskiwała przytomność.

     Inique w tym czasie sięgnęła po woreczek z ziołami wiszący na ścianie i wydobyła z niego sporą garść czegoś, co wydzielało ostry, drażniący zapach. Podeszła do drzwi i odryglowała je z hukiem. Stanęła twarzą w twarz z dyszącym, śliniącym się, ogromnym psem, który warczał cicho, szczerząc kły. Wyciągnęła rękę na wysokość ust i mocno dmuchnęła w kupkę ziół na swojej dłoni. Różnobarwny pyłek zawirował w powietrzu i opadł na futra zwierząt. Rozległ się trzask, skowyt i obydwa ogary rozsypały się w drobny proch, rozwiany przez nagły poryw wiatru.

    Kiedy się odwróciła w izbie pozostał tylko uśmiechający się delikatnie Travis. Hasto i kobieta przygotowywali się pewnie do czekającej ich drogi. Inique podeszła i wcisnęła mu do ręki woreczek ziół.

      - Przyda wam się.

    Blondyn uśmiechnął się szerzej i obrócił się, ruszył do wyjścia.. Przystanął jednak na moment w futrynie i spojrzał przez ramię na przyjaciółkę.

      - Inique?

      - Tak?

      - Jesteś niesamowita,

      - Wiem – uśmiechnęła się. - Idź już.

    Travis wyszedł na podwórze. Nagły blask słońca na chwilę go oślepił. Kiedy odzyskał wzrok, dostrzegł Lithię i Hasto dosiadających ogniście rudej klaczy. Obok nich niecierpliwie dreptał siwy koń. Blondyn jednym susem wskoczył na niego i skierowali się w stronę bramy. Gdy tylko ją przekroczyli, popędzili konie do szaleńczego galopu. Musieli znaleźć się jak najdalej od wioski.

      Zapadł wieczór, kiedy w końcu zatrzymali się na leśnej polanie. Niewielkie, magiczne ognisko trzaskało cicho i nie dawało ciepła. Na szczęście wieczór nie był chłodny. Jesień zapowiadała się wyjątkowo łagodnie. Powietrze przepełnione było zapachem żywicy i opadłych liści. Pokryte ściółką i żółknącą trawą podłoże otulało miękko ciała Travisa i Lithii leżące obok siebie, pogrążone we śnie. Tylko Hasto nie czuł zmęczenia. Siedział na omszałym kamieniu i przyglądał się kobiecie. Zastanawiał się, co do niej czuje. Nie potrafił jej wybaczyć tego, co zrobiła. Czuł się zdradzony. Westchnął i pokręcił głową. Nie czuł już do niej nic. Miejsce w jego sercu, które kiedyś zajmowała było teraz puste. 

_
Rozdział ze specjalną dedykacją dla Zuzy, która mnie niesamowicie dowartościowała swoją reakcją na moją twórczość :)