Rozdział XV

       Travis ledwo przełknął zeschły kawałek chleba, który od dłuższej chwili miętolił w dłoni. W jego gardle nieustannie rosła gula niepokoju. Nie mógł spać, nie mógł jeść. Ciągle krążył po niewielkiej izbie, co rusz w zamyśleniu strącając z półek suszące się zioła. Znachorka cały ranek świdrowała go przepełnionym wyrzutem spojrzeniem, aż w końcu wyszła, pozostawiając go samego ze swoimi emocjami. Rozbiegane myśli nie pozwalały mu kontrolować własnego ciała, które jak automat poruszało się po pomieszczeniu. Do rzeczywistości przywrócił go brzęk rozbitego słoika. Cholera! Już zamierzał rzucić się po opartą o szafkę miotłę, kiedy do jego uszu dotarł cichy jęk. W odpowiedzi na to aż krzyknął.

            - Żyjesz!

        Z niepohamowaną radością podbiegł do wąskiego łóżka, na którym leżał Hasto i z troską spojrzał na przyjaciela oczami tryskającymi radością. Jeszcze nigdy nie czuł takiej ulgi. Perspektywa straty jedynej bliskiej mu osoby napawała go przerażeniem i sprawiała, że jego serce zamierało. Teraz, pochylony nad czarnowłosym, z trudem panował nad wybuchem śmiechu i płaczu.

          Hasto powoli otwierał oczy. Wszystko dokoła było zamglone i wirowało. Zacisnął więc powieki usiłując powstrzymać nadchodzące mdłości. Z zamkniętymi oczami próbował ocenić swoje obrażenia. Ostatnim, co pamiętał był przeszywający ból i ciepło krwi wypływającej z jego podbrzusza, jednak teraz, o dziwo, niczego nie czuł. Ogarniał go spokój i błogość, ale kiedy lekko się poruszył, poczuł, że coś ściąga jego skórę. Domyślił się, że rana musiała zostać zaszyta. Ponownie spróbował otworzyć oczy i z satysfakcją spostrzegł, że powróciła mu ostrość widzenia, choć wszystko wciąż lekko wirowało. Pierwszym, co ujrzał była rozradowana twarz Travisa na tle zwieszających się z sufitu pęczków ziół. Zaraz potem dostrzegł obcą mu kobietę stojąca w progu starych drzwi.

         Zmysły wracały do niego stopniowo. Skrzydełka jego nosa zadrżały zabawnie, kiedy wtargnął do nich ostry zapach imbiru przetykany intensywnymi nutami bazylii i rumianku, po chwili kichnął donośnie. Zaraz potem usłyszał głośny, czysty śmiech Travisa.

            - Niechybnie wracasz do żywych, mój Hasto!

      Próba uśmiechu zakończyła się wpełznięciem na twarz czarnowłosego dziwnego grymasu, a usiłowanie dobycia z siebie głosu cichym jękiem. Travis momentalnie spoważniał i przejętym głosem raz po raz pytał przyjaciela o co chodzi, prosząc, aby spróbował powtórzyć. Kiedy ten zdołał jedynie wychrypieć coś niezrozumiałego, obrócił się i spojrzał na kobietę. Ta podeszła, przyłożyła dłoń do krtani leżącego i wymówiła kilka słów w ostrym, nieznanym obydwóm mężczyznom języku. Hasto poczuł, jak po jego ciele rozchodzi się ciepło i ponownie spróbował się odezwać.

            - Podaj... Mi... - wychrypiał, przerywając na chwilę, aby odkaszlnąć.

      - Co? Co ci podać? Powiedz tylko, a dostaniesz co tylko zechcesz – rozemocjonowany Travis przypadł do przyjaciela, ścisnął jego dłoń i spojrzał na niego wyczekująco.

            - Podaj mi...

            - Tak? Powiedz mi, proszę! - Travis ponownie wpadł mu w słowo.

            - Podaj mi pić... Idioto.

_

Zachęcam do pozostawiania komentarzy i "reakcji" pod postem :)

Każda opinia pozwala mi na udoskonalanie swojego stylu i motywuje mnie do dalszego pisania.