Prolog

      Słońce już dawno schowało się za horyzontem. Mrok powoli ogarniał polanę, a ognisko stawało się jedynym źródłem ciepła i światła. Długie cienie trzech postaci tańczyły na tle drzew. Było cicho. Bardzo cicho. Po chwili gdzieś w oddali krótko zahukała sowa. Delikatny wiatr rozwiał włosy jednej z postaci siedzących przy ognisku. Koń zarżał cicho, czuł lęk. Przerażający spokój panujący na polanie paraliżował i mieszał zmysły. Chwilę później wierzchowiec wydał z siebie głośny wizg. Poruszył się ostro, gwałtownie. Zerwał wodze przymocowane do drzewa. Uciekł. Nikt nie zareagował. Niczym nie zmącona cisza panowała na polanie przez kilka następnych godzin.

      W głębi lasu odezwał się dzięcioł. Przy rzece niedaleko polany rozpoczęły koncert żaby. Dniało. Słońce powoli wtaczało się na nieboskłon. Gwałtowny wiatr zerwał kaptury z głów trzech siedzących postaci.